Toen ik een aantal jaar geleden mijn corporate baan opzegde, kreeg ik herhaaldelijk de vraag: “Je kunt toch niet zomaar je jarenlange carrière overboord gooien?” Maar het gevoel dat ik dit te doen had, was zo groot dat ik bereid was de eventuele risico’s te dragen. Het voelde als een verplichting naar mezelf toe om iets van betekenis te gaan doen. Anders zou ik de rest van mijn leven mezelf afvragen: “Wat nou als ik de gok wél had genomen?” Het risico om spijt te krijgen van iets dat ik nóóit had gedurfd vond ik enger dan het opzeggen van mijn vaste baan. 

Toch was de algehele overtuiging van de mensen om mij heen: “Je kunt beter houden wat je hebt, want je weet niet wat je ervoor terugkrijgt.” In gesprekken met vrouwen hoor ik dan ook vaak genoeg: “Ik weet wat ik nu heb maar ik weet niet wat ik zal krijgen.” 

Je hebt een droom, een idee hoe je meer vervulling in je leven zou kunnen ervaren en waar je graag op zou willen terugkijken als je oud en grijs bent. Maar de angst voor falen, voor onzekerheid, voor wat anderen wel niet zullen denken staat je in de weg. En ook al verander je om de paar jaar van functie of afdeling, echt iets compleet anders durf je niet aan. Je houdt jezelf een beetje voor de gek door te zeggen dat je de collega’s wél heel leuk vindt en de inhoud deels ook. Vaak tegen beter weten in, want intuïtief voel je dat je iets groots te doen hebt.

Ik weet wat je nu denkt: “Bij mij is het echt nog niet zo erg. Het is niet zo dat ik mijn baan haat, maar ik mis gewoon  de voldoening en passie.” Neem van mij aan: Je hoeft je baan niet te haten om eindelijk te mogen kiezen voor een nieuwe weg. Zo ver hoef je het echt niet te laten komen.

Als je nu het gevoel hebt dat je ongeïnspireerd bent en vastzit in je carrière, hoe denk je dat je je over vijf jaar voelt? De volgende keer dat je denkt: Ik houd liever wat ik nu heb dan dat ik het risico neem voor het onbekende.” Vraag jezelf dan af: Wat vind ik enger? Het onbekende aangaan of over 5 jaar op exact dezelfde plek te staan als nu?