Door een verandering in mijn zelfbeeld…De grootste drang van het menselijk brein is namelijk om onze realiteit consistent te houden met ons zelfbeeld. Dit betekent dat we er in ons gedrag onbewust alles aan doen om ons zelfbeeld in stand te houden. Dit kan de goede kant op werken (met een positief zelfbeeld) maar ook de minder goede kant (met een negatief zelfbeeld). Ik laat je graag beide kanten zien met mijn verhaal…

Mijn grootste doel op de basisschool was HAVO-advies krijgen. Mijn zus deed HAVO, mijn broer deed HAVO, dus ik moest van mijzelf (en een beetje van mijn ouders) minimaal HAVO halen. Mijn wereld stortte dan ook helemaal in elkaar toen ik aan tafel zat met Meester Hoek, mijn moeder en zus. De score was 536, hakken over de sloot MAVO-HAVO. Een puntje lager en de uitkomst was MAVO geweest. Mijn schoolresultaten waren nu eenmaal ook niet bijzonder, dus met MAVO-HAVO advies had hij al coulance getoond. Bijna de hele klas ging naar het HAVO-VWO. Wat voelde ik me toen minder dan de rest en gefaald…

Als ik terugdenk aan de basisschool tijd, voelde ik me al heel wat jaren minder dan mijn klasgenoten. Ik kwam op 5-jarige leeftijd naar Nederland en na een jaar op een openbare school te hebben gezeten, werd ik op een Christelijke school geplaatst. Ik begon daar in groep 3. In het begin was ik de enige in de klas met een etnische achtergrond. Ik woonde in een andere wijk dan mijn klasgenoten, ik zag er anders uit en mijn naam was reden voor grapjes, heel veel grapjes. Mijn zelfvertrouwen was tijdens de basisschool nou niet echt groot. Ik vond mezelf minder dan de rest, en minder veranderde snel in dommer dan de rest. Het was ook niet zo gek dat ik niet maximaal scoorde op de Cito-toets. Ik geloofde niet dat ik het in me had.

Na lastige beginjaren op de Mavo-Havo, met weinig vertrouwen van mijn docenten, lukte het mij om in het 3e jaar naar de Havo te gaan. Toen ik uiteindelijk mijn Havo-diploma in ontvangst nam, had ik met mezelf afgesproken dat ik tot alles in staat was. Dat alles mogelijk is, zolang ik maar geloofde dat het mogelijk was voor mij. Ik zweefde door het HBO en mijn zelfvertrouwen groeide. Na mijn HBO-diploma voelde ik dat ik nog niet klaar was en mijn doel was mijn Master halen.

Toen ik op de Universiteit zat hoorde ik een keer mijn mede-student Kevin Eckmeyer zeggen: “Ik moet een 8 halen voor dit vak anders kan ik niet Cum Laude slagen.” Ik had nog nooit van Cum Laude gehoord, ik had geen idee wat het was😂. Na zijn uitleg, was ik geïnspireerd en een nieuw doel was geboren!

Ik heb uiteindelijk, weliswaar via een omweg mijn universiteit Cum Laude afgerond. Werd ik nou veel slimmer? Niet echt. Kreeg ik meer steun in de loop der jaren? Zeker niet. Het enige dat veranderde was mijn zelfbeeld. Ik geloofde oprecht dat het mogelijk was voor mij.

Wat geloof jij nog over jezelf wat je belemmert?