Afgelopen week had ik een gesprek met een oude bekende en op de vraag waarom ze nog werkt bij haar werkgever, terwijl ze het al jaren niet meer naar haar zin heeft, zei ze: “De vrijheid om te doen wat ik wil, is mij ook wat waard.” Ik vroeg nader uitleg en ze antwoordde: “Ik doe wat ik moet doen en verdien genoeg om te kopen wat ik wil zonder daar teveel over na te hoeven denken. En paar keer per jaar op vakantie, zonder dat ik concessies moet doen.”

Ik begrijp heel goed hoe relaxed het is dat je je boodschappen kunt doen zonder na te hoeven denken. Zeker in deze tijd. Lekker op wintersportvakantie, wetende dat je in de meivakantie en zomer ook nog weggaat. Een goed inkomen geeft op veel vlakken rust. Toch zie ik steeds meer om mij heen dat mensen te veel gehecht raken aan hun salaris. Zó gehecht dat afstand doen van hun baan en alles wat daarmee samenhangt een onmogelijke stap lijkt. Ik zeg daarom ook vaak: The things you own, end up owning you.

Want in hoeverre kunnen we nog spreken van vrijheid als we vastzitten aan een baan alleen maar omdat het de rekeningen betaald? In hoeverre kunnen we van vrijheid spreken als we vastzitten in een carrière, omdat we nu eenmaal ooit die richting hebben gekozen? In hoeverre is het vrijheid als je paar keer per jaar op vakantie kunt met jouw salaris, maar het hele jaar door niet happy bent in jouw werk?

Voor mij is vrijheid: volledig vanuit mijn hart keuzes maken die kloppend zijn voor mij, zonder enige interruptie vanuit mijn verstand.

Wat is vrijheid voor jou?