Twee jaar geleden sprak ik met een collega over mijn keuze om mijn topbaan op te zeggen en voor mezelf te beginnen. Zij vond mijn stap moedig en gaf aan dat ze een beetje jaloers was dat zij nooit zoveel lef had getoond. Stiekem had zij namelijk ook al jaren de droom om voor haarzelf te beginnen. Maar nu zij tegen haar pensioen aanzat, voelde dat als een gemiste kans.

Zij had een prima carrière, een goed inkomen, een leven waar iedereen van de buitenkant zou zeggen: “Zij heeft het prima voor elkaar.”

Echter, het ‘goed’ voor elkaar hebben, is niet de sleutel tot geluk. De meeste mensen die ik ken in Nederland, hebben het ‘goed’ voor elkaar. Maar ik ken maar weinig mensen die echt voldaan en oprecht gelukkig zijn.

Het ‘prima’ voor elkaar hebben, heeft ook een keerzijde. Je wordt niet uitgedaagd, je hebt niet écht iets om over te klagen, dus je houdt het netjes bij de status quo.

Maar probeer je eens voor te stellen dat je op een dag wakker wordt, je bent 85 jaar oud en kijkt terug op jouw leven. En je realiseert dat je jouw hele leven hebt gesettled voor minder. Dat je op allerlei vlakken dingen niet hebt veranderd, omdat de ‘status quo’ niet slecht genoeg was…

Hoe zou je je dan voelen?

Hoe zou je je voelen bij de gedachte dat je een ok-ish leven hebt gehad, terwijl je de mogelijkheid had om een waanzinnig leven te leiden?

Als je het benauwd krijgt bij díe gedachte en je voelt diep vanbinnen dat je nog iets te doen hebt, iets moois te geven hebt in dit leven, stel het alsjeblieft niet uit. Ik kan je niet garanderen wat jouw keuze of de verandering jou gaat brengen. Maar ik kan je wel verzekeren dat wanneer je het niet doet, je spijt zult krijgen..