In de afgelopen 37 jaar heb ik mij vaak ‘anders’ gevoeld. Toen ik als 5-jarige als eerste en enige ’vluchteling’ terechtkwam in groep 2 bijvoorbeeld. Ik was de enige kleuter die geen woord Nederlands sprak en dat mijn ouders de taal ook niet spraken, hielp niet bepaald mee. Of toen ik als 7-jarige als enige leerling met een etnische achtergrond begon op een Christelijke Basisschool. Wat voelde ik mij toen bekeken. Of die keer dat mijn vader mij voor de verandering ophaalde met de auto. Hij reed een hele oude volkswagen en wat schaamde ik mij tegenover mijn klasgenootjes die met dikke leaseauto’s werden opgepikt.

Dat gevoel van anders zijn, hield niet op naarmate ik ouder werd. Op de middelbare school had ik een vriendinnenkring waar ik heel close mee was. En ook al vonden wij dat we veel weg hadden van onze idolen ‘Destiny’s Child’, toch waren we niet bij iedereen even geliefd. We werden door klasgenoten vooral gepercipeerd als te LUID. En door docenten te AANWEZIG.

Tijdens mijn loopbaan heb ik me ook vaak om verschillende redenen een vreemde eend gevoeld. De ontelbare keren dat ik mocht uitleggen waarom ik niet meeging lunchen tijdens de Ramadan bijvoorbeeld. Of alle keren dat ik voor secretaresse werd aangezien terwijl ik manager was van een salesteam.

Mijn hele leven heb ik mij ‘anders’ gevoeld, om veel verschillende redenen. Om mijn afkomst, geloof en uiterlijk. En toch heb ik mij in de laatste jaren van mijn Corporate carrière het meest ‘anders’ gevoeld, gewoon omdat ik een vrouw ben.

Ik moet denken aan de keren dat ik als enige vrouw wél weg moest uit een vergadering om op tijd de kinderen op te halen. Daar waar mijn mannelijke MT-leden een ‘vrouw’ hadden die dat regelde. Of de keren dat mijn mannelijke peers afspraken maakten om te gaan golven of zeilen. En mij als enige niet meevroegen, omdat ze ervan uitgingen dat ik geen interesse zou hebben, omdat…… Tja.., omdat ik een vrouw ben? Of al die social talks op werk waar ik niet bij werd betrokken, over voetbal, auto’s, etc.

Als bovenstaande herkenbaar voor je is, wil ik je het volgende meegeven: Het valt niet altijd mee om je authenticiteit te behouden als je je buitengesloten voelt. Om trouw te blijven aan jezelf als je voelt dat je ergens geen onderdeel van bent. Maar mij heeft het vooral gesterkt in mijn ontwikkeling en gevormd als mens.

Het heeft lang geduurd voordat ik mij comfortabel voelde in mijn HELE zijn. Dat ik mij KRACHTIG voelde in plaats van anders. UNIEK in plaats van minder. AUTHENTIEK in plaats van afwijkend. Als jij je soms een outsider voelt op jouw werk, op school, of waar dan ook, weet dan dat hetgeen jou anders maakt, jou ook onderscheidt. En als jij voor jouw waarden gaat staan, dan kunnen anderen er ook niet omheen.

Wanneer heb jij je ‘anders’ gevoeld?