Toen ik op de lagere school zat, werd mij vaker de vraag gesteld: wat wil jij later worden? Ik werd dan liefdevol gedwongen om een beroep te kiezen. Ik maakte toen, zo jong dat ik was al een afweging van enerzijds een beroep waar toekomst in zat en anderzijds werk dat ik mijzelf wel zag doen. Nu, ongeveer 30 jaar later hoor ik het nog zo vaak om mij heen. Volwassenen die aan hun kinderen vragen wat ze later willen worden. En de kinderen daarmee onbewust in hokjes duwen. 

Het in hokjes duwen hield bij mij na de lagere school niet op. Op de middelbare school werd er van mij verwacht dat ik een profiel zou kiezen en kort daarna, op 17-jarige leeftijd moest ik toch een besluit nemen over een studie. Wederom koos ik voor de veilige weg. In de hoek van Economie en Bedrijfskunde zat toch de meeste baanzekerheid. De rest van mijn leven bleef ik de stroming volgen en zette de stappen die een logisch vervolg waren op mijn voorgaande stappen.

In al die jaren ben ik nooit uitgedaagd om te onderzoeken wie ik in essentie ben, waar ik voor sta en hoe ik fundamenteel wilde bijdragen aan de wereld. Nooit werd ik getriggerd om van binnenuit te kijken wat echt belangrijk was voor mij. Wat ik veel liever had gehad, is als mijn ouders mij hadden gevraagd: Hoe wil jij bijdragen aan de wereld? Wie wil je helpen? En welke talenten kun je inzetten om bij te dragen? 

Wil jij ook zo graag dat jouw kinderen hun hart gaan volgen en hun purpose leven? Stop dan met het stellen van de vraag: Wat wil jij later worden? En vraag ze liever: Wat wil jij bijdragen aan de wereld? En in het kader van ‘Practice what you preach’ misschien een goed moment om bij jezelf na te gaan of hetgeen jij doet nog klopt voor jou? Ben jij nog tevreden met jouw eigen bijdrage aan de mensheid?